BIT ZAVISNOSTI

[Svire]

„BIT JE ZAVISNOSTI U ZAVISNIČKOJ LIČNOSTI ZAVISNIKA

Avantura s drogiranjem zaustavila je prirodan tok zavisnikovih razvojnih unutrličnih promjena i on je svoju ’zrelost’ dosegnuo kao zavisnik. Heroin ga je utamničio uliku zavisničke ličnosti, jer zavisnik biva zavisnikom ne samo zato što se drogira, nego zato što živi i ponaša se kao zavisnik.

Heroin zavisnika profiliše na sebi tipičan način i ličnost heroinskog zavisnika postaje njegova temeljna ličnost, a zavisničko ja zauzima mjesto njegovog pravog jastva. Budući da je zavisan, zavisnička ličnost obrazuje njegov karakter, postaje njegovom jedinom prirodom, a hrani se s’ izvora njegove zdrave životnosti kojeg je zaposjela.

Zavisnik se, kroz drogiranje, u sve većoj mjeri udaljava od svog duhovnog središta, od svojeg životnog izvorišta, shodno čemu ni životni sokovi više ne dotiču, pa polako kopni životnost života u njemu. Širina, dubina i višeslojnost njegovih unutarduševnih prostora urušavaju se u sebe i polako u vidu tihe unutrašnje katastrofe nestaju, što je ustvari inačica polaganom duševnom odumiranju i umiranju, odnosno svojevrsna smrt-u-životu.

Osjećaj bespomoćnosti pred drogama i drogiranjem, nemogućnost promjene nego tek trpkog podnošenja sve nepovoljnijih životnih dešavanja, s vremenom kod zavisnika dovodi do dezinvesticije prvo spoljašnje, a onda i njegove unutrašnje stvarnosti. Snaga životnih poraza naprosto je tolika da zavisnika prisiljava na uzmak, predaju, na svojevrsnu unutrašnju izdaju, zatim i na gašenje one posljednje iskre pravosti u njemu kao čovjeku.

Zavisnička ličnot naselila se u samo srce zavisnikovog bića i razliva se do krajnjih granica njegovog životnog polja. Droga pustoši zavisnika na način da mu razara mentalizacije – samo gradivno tkivo njegovog psihološkog prostora, i on kao ličnost postaje sve prazniji, siromašniji, izopačeniji i jadniji.
Mnogi zavisnici naivno se trudo riješiti sredstva zavisnosti bez prerade stanja zavisničke ličnosti u sebi, bez napuštanja zavisničkog životnog stila i načina razmišljanja koji iz njega proizilazi. Naravno da su takvi napori besplodni, a uspostavljena apstinencija kratkog vijeka. Sama droga tek je jedan kamenčić u mozaiku svijeta zavisnosti, koji zapravo treba u cjelini, radikalno, bez obzira na cijenu, odbaciti da bi se izliječila zavisnost. Jer sve što asocijativno podsjeća na svijet i način života vezan za drogiranje kod zavisnika-apstinenta razbuktava žudnju za novim uzimanjem droga. Kod mnogih zavisnika vraćanje u staru okolinu, u staro društvo ili pak golo prisjećanje i razmišljanje o sredstvu zavisnosti od kojeg apstiniraju, ponovo izazivaju simptome apstinencijalne krize ili, u najmanju ruku simptome psihološke žudnje za drogom.

Tek nakon unutrašnjeg karekternog preustrojavanja i sticanja novog nezavisničnog identiteta, moguće je potvrditi kako povratak sredstvima zavisnosti više nije izgledan. I upravo tek tada zavisnik prestaje apstinirati, to jest prestaje ulagati voljne napore ustezanja od ponovnog uzimanja droge. On je tek tada izliječen: drogiranje je prerastao i nerado ga se sjeća kao ružnog dijela jedne prošle prošlosti koju je definitivno ostavio za sobom.

DUŽINA RAZDOBLJA APSTINENCIJE KOJA MORA PROĆI DA BI ZAVISNIKA SMATRALI IZLIJEČENIM NE MOŽE SE SPOLJA ODREDITI NEKIM VREMENSKIM TRAJANJEM, NEGO UPRAVO VREMENOM POTREBNIM DA ZAVISNIK PRERASTE ZAVISNIČKU LIČNOST U SEBI.“

[heroinapg]

KAd si vec otqcao tet-ne namecem..Samo ptam-Jesi citao moje textove od prije 15-16 godina?!